ปริญญา..พ่อ..และกอไผ่....

....ปริญญา..พ่อ..และกอไผ่....
เมื่อยังเด็ก เคยถามพ่อ ว่ากอไผ่
เสียงออดแอด เรียกใคร อยู่ในป่า
ได้เห็นยิ้ม ทั้งที่พ่อ น้ำคลอตา
แล้วบอกว่า "มันเรียกให้ ลูกไปเรียน" ออดแอด..แอดออด..เสียงยอดไผ่
โบกกิ่งเรียก ไวไว ไปอ่านเขียน
ใครอยากเป็น บัณฑิต ต้องคิดเพียร
ไปจุดเทียน ปริญญา มาบ้านเอย..
สิบปีแห่ง แรงทะยาน จากบ้านป่า
ของเด็กชาย ชาวนา มาเปิดเผย
เมื่อเวลา นาที ที่ล่วงเลย
ได้เหยียบเย้ย ความดักดาน แล้วผ่านไป
วันที่หอบ ตำรา กลับมาบ้าน
ด้วยอาการ เงียบเหงา ใต้เงาไผ่
แว่วเพลงสวด กล่อมวิญญาณ สะท้านใจ
รินน้ำตา ลงไหล ไม่รู้ตัว
ที่จุดหมาย ปลายทาง นั้นว่างเปล่า
ความเงียบเหงา ปรายตา มายิ้มหัว
โลกสุดท้าย ของชีวิต ปิดมืดมัว
ม่านความกลัว สีดำ แต้มน้ำตา
ออดแอด..แอดออด..เสียงยอดไผ่
โบกกิ่งเรียก หาใคร อยู่ในป่า
เหมือนเสียงพ่อ กระซิบคำ..ลูกกำพร้า..
ยังไม่มี ปริญญา มาบ้านเรา......