ไม่เข้าใจ...หนทาง...ที่ก้าวย่าง
มีบางครั้ง...ฉันก็เหนื่อย...หน่ายระอา
ไม่เข้าใจ...กับเหตุการณ์...ที่นำพา
หลั่งน้ำตา...ให้กับใจ...ที่อ่อนล้า
ทำไมนะ...ต้องผูกพันธ์...กับใครใคร
ให้หัวใจ...ต้องกลัดหนอง...นองน้ำตา
อกหมองไหม้...ไฟสุมทรวง...เจ็บปวดปร่า
น้ำตาไหล...รินรดลึก...นองหัวใจ
หรือเพราะเรา...ไม่คิดซื่อ...กับความรัก
ปันใจภักดิ์...ที่เคยมี...แอบใครไว้
ใจจึงร้อน...อกจึงหมอง...ให้หมองไหม้
เพราะใจบาป...แบ่งรักสอง...เลยตรอมตรม
เพราะอ่อนแอ...เลยพ่ายแพ้...คิดคดชั่ว
หลงเมามัว...เพียงเพราะใคร...มาชื่นชม
สุดท้ายแล้ว...เหลือใจเรา...ทุกข์ระทม
เจ็บระบÁ...คงไม่เหลือ...ใครสักคน
ก็ดีนะ...เจ็บซะบ้าง...ให้ได้จำ
รักเดียวนำ...ดีแค่ไหน...ไม่ปลอมปน
กลับชักนำ...เอารักสอง...ครองใจตน
หนทางเดิน...เลยมืดมน...จมน้ำตา
Saturday, February 7, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment