แว่วสำเนียงเสียงพร่ำฝากคำบอก
ดั่งระลอกคลื่นครวญกำศวรเศร้า
แทนความโศกซวนเซทะเลเหงา
โอ้อกเรายามเดียวห่อเหี่ยวใจ
เดินโดดเดี่ยวเดียวดายไร้คู่คิด
สะเทือนจิตอาวรณ์หม่นหมองไหม้
สะท้านทรวงค้างคาน้ำตาใจ
คำสัญญาผ่านไปอย่างไร้แวว
ตัวสำรองสำหรับคอยรับส่ง
ถึงมั่นคงอย่างไรคงไม่แคล้ว
แค่คนหนึ่งเลยผ่านหลบหลีกแนว
คนสุดท้ายปลายแถวนั้นคือเรา
Friday, February 6, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment