อ่อนรวงข้าวหลากรวงร่วงลงดิน
เหงื่อกายรินหลั่งไหลไอชาวนา
ทนทุกข์ยากตรากตรำผิวดำกล้า
หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินเหงื่อรินไหล
ตะวันคล้อยลอยลับจากท้องฟ้า
ข้าวในนาเคยชอุ่มพุ่มไสว
เหลือตึกสูงระฟ้าคู่เคียงไทย
ชาวนาไซร้ขายที่ลืมถิ่นทน
แต่ละหยดแต่ละหยาดหดหายสิ้น
ข้าวที่กินคือนวัตกรรมเครื่องจักรกล
พร้อมด้วยสารพร้อมด้วยสิ่งน่าพองขน
นี่แหละท่านคือคนยุคพัฒนา
Friday, March 6, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment