กลอน ยืนอยู่บนความอ่อนไหว

ยืนอยู่บนความอ่อนไหว
ชีวิตดำเนินไปเพราะสับสน
ก้าวเข้าไปในหนทางที่วกวน
นี่หรือคือ..คือทุกข์ทนบนหนทาง
เดินออกไปยิ่งไกล..ยิ่งโดดเดี่ยว
อยู่คนเดียว..เดินคนเดียว..อย่างอ้างว้าง
ไร้แม้แต่เพื่อนสักหนึ่ง..ซึ่งร่วมทาง
อยากมีใครสักคนบ้างที่เข้าใจ
เหนื่อยแรง.....อ่อนล้าอยากหยุดพัก
ยิ่งเหนื่อยหนัก...มากภาระยิ่งโหมใส่
นี่นะหรือคือสิ่งที่.....ต้องฝ่าไป
ด้วยหัวใจ...หญิงคนหนึ่งซึ่งทุกข์ทน
ผิดด้วยหรือที่เลือกทางให้ตัวเอง
ความอวดเก่ง คงต้องใช้อีกสักหน
ในเมื่อไม่มีแม้....ใครสักคน
ต้องกล้าทน...จนอยู่ได้...ในความจริง