กลอน ฉันไม่รู้ทำไมต้องคิดถึง....

ฉันไม่รู้ทำไมต้องคิดถึง....ติดตราตรึงห่วงใยไม่รู้หาย ยามห่างเธอใจเอยแทบวางวาย....แสนทุรนทุรายคิดถึงเธอ ยามเมื่อเธอนิ่งงันสงบเงียบ....หัวใจเอยเคยยะเยียบเย็นเสมอ กลับรุ่มร้อนครวญคร่ำร่ำหาเธอ....โอ้ใจเอยยากเน้อจะเข้าใจ ฉันเชื่อว่าแม้เธอก็มีจิต....แต่ไม่รู้เธอคิดถึงฉันหรือไม่ ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร....เท่าที่รู้หัวใจฉันมีเธอ อาจจะเป็นเพราะชอบเธอคนเดียว....ไม่เคยเลยสักเสี้ยวแบ่งปันเพ้อ ให้คนอื่นแทรงกลางระหว่างเธอ....จำเสมอแม้ไกลไม่เปลี่ยนแปลง หากว่าเธอมีจิตจำใจจาก....โอ้เธอเอยอย่าลำบากอย่าหน่ายแหนง จงสดใสเริงร่าอย่าสิ้นแรง....ทั่วระแหงหอห้องอย่าหมองใจ ฉันจะเป็นคนหนึ่งซึ่งรอคอย....แม้เหงาหงอยคว้าลมมาชมไว้ จะรอคอยวันนั้นอยู่ร่ำไป....รอจนกว่าหัวใจเธอกลับมา ทุกวันนี้ฉันรู้ฉันคิดถึง....ติดตราตรึงใจภักดิ์เป็นนักหนา ขอยึดมั่นวิวัฒน์สัตยา....จะรักเธอจนกว่าชีพวางวาย ฯ